andre

mijn oom (48 jaar) is overleden vanmiddag. hij lag al in een soort coma maar is heel even wakker geweest. heeft met mijn tante even gehuild en is toen heel zacht ingeslapen.
aan het eind van een slopende ziekte is de dood een verlossing. dan is er geen pijn, verdriet of vermoeidheid meer.
t enige dat overblijft is loslaten.... mijn verdriet is vooral voor mijn (stief)vader. het is zijn jongste broer (van 10 broers en zussen) waar hij heel veel contact mee had en hij is erg verdrietig. en dat vind ik zielig.
ik merk dat ik al een beetje begin te wennen aan dat afscheidnemen. en er staan er nog een paar op de wachtlijst.... raar he? ik weet dat t komende jaar nog wat mensen aan deze ziekte zullen overlijden, mensen uit mijn familie. laatst hoorde ik op de tv dat het ziekte nr 1 gaat worden (ipv hart- en vaatziekten). heel ernstig dit....