Poeh...

Gisteren was Robin jarig. Ze is 17 jaar geworden. Wat een leeftijd al he. Ik vind het ook nog steeds erg raar om tegen mensen te zeggen: Ik heb een dochter van 17. De laatste maanden is ze nogal heftig in de pubertijd (ja ik weet t, vrij laat) en ik begin tot de conclusie te komen dat het ooit ergens goed voor zal zijn dat ze op zichzelf zal gaan wonen. Nu nog niet hoor, begrijp me niet verkeerd, ik kan haar nog niet missen. Maar het losmaken en proces van ontkoppeling is hard en lang maar het geeft ook nieuwe inzichten. Zij is niet langer dat meisje dat ik vorm en kneed en begeleid, zij is een eigen mens die eigen keuzes maakt. Keuzes waar ik helemáál niet achter sta....Maar was ik zelf ooit ook niet zo? Jawel, maar toch anders. Ik was veel stabieler en sterker van karakter. Ik deed mijn ding en niemand die me daar vanaf bracht. Ik koos mijn weg, en dat was MIJN weg, en niet die van iemand anders.
Hoe anderen erover dachten deed me niet zoveel. Robin is veel meer beinvloedbaar door haar omgeving, is zich sterk bewust van de goed- of afkeuring die daar vanaf kan stralen en houd daar uberveel rekening mee. Soms is dat verschil tussen haar en mij zo groot (als we het over dezelfde leeftijd hebben) dat ik haar niet eens KAN begrijpen, al zou ik nog zo graag willen. En dan wordt je heftig wakker geschud, je hebt je belangrijkste taak al verricht. Zij moet nu zelf verder kiezen en haar vleugels uitslaan, op welke wind dan ook. En ik, ik mag er zijn voor als er eens geen wind is. Meer niet. Poeh....

Maar kinderen doen wat ze zien. Dus in mij brandt nog altijd de hoop dat ik haar heb laten zien dat je als vrouw sterk en onafhankelijk kan zijn, ook al ben je een emokip die heel graag beschermd en verzorgd wordt. Dat je voor jezelf kan zorgen, ook al zou t wel zo prettig zijn als je dat kon delen. Dat je vriendinnen je beschermengelen zijn en die dus moet koesteren, wie er ook je hartje steelt. Dat een thuis creëren vanuit je hart komt zodat je kinderen altijd naar huis kunnen en willen komen. Dat je een stabiel mens kunt zijn, ondanks een instabiele omgeving. Dat je best heel lang verdrietig mag zijn om een verlies, dat je daar eerlijk in mag zijn, ook al vindt iedereen dat je nu maar eens verder moet leven. En dat je eigenlijk ook gewoon verder leeft, maar MET dat verdriet. Dat gezelligheid in aandacht, respect en liefde zit en niet in de duurste hapjes, drankjes, uitstapjes en kadootjes. Dat familie familie blijft, ook al ben je soms boos. Dat je moet kunnen vergeven en vergeten, omdat je zelf dat ook wel eens nodig zou kunnen hebben. Dat mensen altijd mensen zijn, onder welk uiterlijk dan ook. Ik hoop dat ik haar een richting aan heb gegeven naar een mooi, lief, eigenzinnig en zelfwaarderend mens. Maar pas over een aantal jaren, als deze storm in een glas water voorbij is, kan ik zeggen of ik geslaagd ben als moeder. Hoewel, ik ben nu al trots op haar. Onder al die verschrikkelijke lagen, zit een schat van een griet met een hart van goud. Mijn kind, mijn meisje, mijn hart en ziel en leven.... Ik hou van haar!