purple rain-dag

8 april blijft voor mij nog steeds een gekke dag.
ik was 17 en kwam terug van een bezoekje aan de bioscoop met mijn toenmalige vriendje. voor ons, een meter of 500 van ons vandaan, gebeurde een ongeluk. het ging zo snel dat wij de omvang niet meteen doorhadden.
jong als we waren, wilden wij natuurlijk zien wat er allemaal aan de hand was en dus de auto geparkeerd en kijken maar. achteraf heb ik me nog vaak verbaasd over hoe snel het er vol stond met kijkers.
één auto lag op zijn kop op het asfalt en de andere auto stond, 'ontdakt', in de berm. na 5 minuten kwam er al een ambulance aangereden en daar kwamen 3 verplegers uitrennen. 3 politieautos kwamen aangescheurd en kleurden de nacht met blauw zwaailicht. voor ik het in de gaten had stond er ook een brandweerwagen, waarvan ik pas achteraf begreep wat die kwam doen. als in een soort trance zag ik dat er een grote schijnwerper op het weiland ernaast werd gericht en ik zag daar een persoon liggen. het staat op mijn netvlies gebrand, hij lag daar zonder hoofd. en het meest angstaanjagende was wel dat hij een witte bloes droeg met een geel vest en dat er nergens bloed te zien was.
omdat ik het niet meer wilde zien, keek ik naar de auto die op de kop lag. de brandweer had er een soort opblaasbare band onder gelegd die ze vol lieten lopen met lucht, waardoor de auto omhoog kwam. langs het raampje zag ik langzaam een kinderlijfje glijden.... horror, pure horror was het. we zijn maar naar huis gegaan, dit was te erg. de volgende dag hoorde ik dat de jongen in het weiland één van mijn beste vrienden was, Dicky. ik ben echt een tijdje de weg kwijt geweest. mijn vrolijke tienerleven was in één klap over. ik was met de dood geconfronteerd op een hele schadelijke manier. ik heb zelfs psychologische hulp erbij gehad. ik kon de aanblik van het ongeluk maar niet vergeten, vooral de wetenschap dat hij dat was zonder dat ik dat wist was nauwelijks te verwerken. ik ben vanaf toen ook nooit meer naar een ongeluk gaan kijken.... het liedje van onze vriendengroep toendertijd was purple rain. het werd gedraaid op zijn crematie en elk jaar draai ik het op 8 april.

vandaag neem ik ook afscheid van een andere vriend. eric en ik konden elkaar wat moeilijk loslaten, maar gisteravond hebben we de knoop doorgehakt. zo ging het niet... vanaf vandaag zullen we elkaar nooit meer zien of spreken.
afscheid nemen is een beetje doodgaan. ik verlies een heel dierbare vriend, iemand waarbij ik me heel erg op mijn gemak voel, één van de weinigen die ik vertrouw, een man die deugt tot op het bot. ook hem zal ik zo missen. maar ik moet al zoveel mensen missen, het kan er nog wel bij. ook hier kom ik wel weer overheen.