zat ik aan haar bed.... haar adem was zwaar en ze kon nauwelijks haar ogen open krijgen. ik was net terug van vakantie en naar het ziekenhuis gesneld want ik wist op mijn eerste vakantiedag al dat het niet goed ging...
ik was geschrokken van hoe ze eruit zag... haar eens zo krachtige uitstraling was veranderd in een frêle verschijning, vechtend voor en tegen het leven. flitsen van wat wij samen allemaal hadden gedaan en waren geweest deden mijn geest pijn. ik zei haar dat ik bang was dat ze dood zou gaan. een flauw lachje om haar mond verscheen, nee, stelde ze mij gerust, ik ga nog lang niet dood. ik huilde en vertelde dat ik dat ook niet wilde want ik kon nog niet zonder haar. met haar beetje adem liet ze mij, voor het eerst in mijn leven, weten dat ze trots op me was. dat ze vond dat ik zo'n goeie moeder was. dat wij een draadje hadden, onzichtbaar maar zo sterk dat het nooit kapot zou gaan.... 3 dagen later overleed mama aan de gevolgen van kanker....
ze heeft gelijk gehad. voor mij is ze niet dood gegaan. ze leeft nog elke dag in mijn herinnering en mijn verlangen naar wat ooit was. ik kan haar niet loslaten, hoe zeer ik dat ook wel zou willen kunnen. het draadje is nog lang niet doorgesleten, het zit stevig verankerd in mijn ziel en laat mij dagelijks voelen dat het er is. ik ben me er meer dan ooit van bewust dat zij -hoezeer ik dat destijds ook ontkende- de belangrijkste persoon in mijn leven was, na mijn dochter. zij was de enige die wist wie en wat ik was. ik kon ongenuanceerd mezelf zijn in haar nabijheid. pas na haar dood begreep ik hoeveel wij gemeen hadden, hoe hecht onze liefde was en hoe bijzonder wat zij voor mij en ik voor haar gedaan had.
zij was mijn vertrouwenspersoon, mijn vangnet, mijn scrapmaatje, mijn ondersteuning en begrip, mijn kerstmarktengenootje, maar bovenal mijn mama. samen songfestivals kijken, samen naar maastricht, samen lunchen, samen zingen in de auto, samen shoppen, samen genieten van de kinderen....
ik wil al heel lang dat dit verdriet nu eens eindelijk het scherpe kantje verliest, dat het wat slijt en dat alle fijne herinneringen de plaats van mijn tranen in gaan nemen. nog steeds is dat niet zo. ik had nog teveel tegoed van haar en zij van mij.
she's gone too soon...
liefs, nicky
8 opmerkingen:
Ik type nu een bericht voor de vijfde keer, en telkens verwijderde ik het weer, omdat soms woorden niet genoeg zijn, niet kunnen laten blijken waaraan ik denk toen ik dit las, maar jij weet wat ik bedoel, en soms kunnen we dan maar beter ons mond houden.
liefs Dora
O Nicky wat herken ik me toch in je bericht. Ik geloof niet echt dat de scherpe kantjes er ooit vanaf gaan. Ik ben ook soms nog zo verdrietig en ook zelfs boos. Net als ik zal jij ook wel andere mensen in gedachten hebben waaraan niet zo veel verloren zou zijn gegaan als aan degene die we nu zo vreselijk missen. Ondanks dit verdriet en het steeds grotere gemis kan ik ook zo blij worden aan de herinnering die ik aan mijn moeder heb, net als de jouwe de allerbelangrijkste vrouw in mijn leven. Zij die me heeft gevormd en gezorgd dat ik voor mijn kids weer een goede moeder kan zijn. Ik ben pas echt tijdens haar ziekte en na haar overlijden meer creatiever gaan worden dus eigenlijk wel overtuigd dat ze me op het moment dat zij het zelf niet meer kon gebruiken haar creativiteit aan mij heeft gegeven.
En ook bij ons zijn er pas aan het einde van haar leven uitingen van trots gesproken, maar eigenlijk wist ik dat wel aan de manier waarop we samen dingen deden en deelden. Heel veel sterkte deze tijd.
Lieve Nicky, ik heb dit bericht een paar keer opnieuw getypt omdat ik de juiste woorden niet kan vinden. Het verlies van je moeder moet - als je zo'n enorm sterke band hebt zoals jullie hadden - intens verdrietig en een enorm verlies zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen op deze moeilijke dag.
xoxo
Hi Nicky, jeetje is het alweer 2 jaar geleden! Ik wens nog veel sterkte.
Dikke kus, Ceciel
Ik werd wel even stil bij dit bericht, had ook gelijk kippenvel. Je hebt je gevoelens heel mooie omschreven. Het doet je beseffen dat je nog van heel veel geluk mag spreken als je je ouders nog bij je heb en dat je van elke seconde moet genieten.
Nicky heel veel sterkte verder.
Ik weet niet zo goed, wat ik moet zeggen, maar ik kan me voorstellen dat je nog veel verdriet voelt. Heel veel sterkte!
Liefs Boukje.
Hee meisje. 2 Jaar alweer. Wat gaat de tijd toch snel, en wat gebeurd er toch veel in die 2 jaar.
Ik ben het met Alexandra eens dan jouw verhaal je doet beseffen dat je van geluk mag spreken als je je beide ouders nog bij je hebt.
Soms mopper ik wel eens op ze (en soms misschien wel eens te vaak). Maar ik zou ook absoluut niet zonder ze kunnen.
Dikke knuffel
Hinke
Ach... wat een verhaal.
Ik zit hier met tranen in mijn ogen.
Mijn eigen moeder overleed in januari
dus ik kan me het zo goed voorstellen.
Ik wens je er heel veel sterkte mee.
Een reactie posten